Ευτυχία.

Σήμερα την πήρα τηλέφωνο, να δω τι κάνει, δεν το σήκωσε.

Προχθές την είδα να βοηθάει τη μικρή να μάθει κούνια. Πρωί, κοίταζε αγχωμένη το τηλέφωνό της και επαναλάμβανε ότι ΄φτάνει, θα ξαναέρθουμε αύριο΄.

Πέρυσι με είδε να την παρακολουθώ. Είμαι σίγουρος πως με είδε, γιατί τον φιλούσε χαϊδεύοντας το χέρι του και άνοιξε τα μάτια και στεκόμουν απέναντι. Νομίζω πως μου έριξε ένα ακόμα νοσταλγικό βλέμμα προτού μπουν χέρι-χέρι σε κάποιο ζαχαροπλαστείο. Της έκανα νόημα πως θα της τηλεφωνήσω. Δεν το έκανα για ένα χρόνο.

Πριν 6 χρόνια, τέτοια εποχή, ίσως και τέτοια μέρα –ελπίζω τέτοια μέρα, δες την ημερομηνία, μπα- ξαπλωμένος στο κατάστρωμα, ιστιοφόρο στη μέση του πουθενά, τα μάγουλά της κόκκινα σαν το κρασί , ήταν το κρασί, λευκό φόρεμα, λευκά πανιά, στα μάτια μου ένα, ένα που σχημάτιζε τρελούς μεθυσμένους χορούς σαν το δικό της -‘έλα να χορέψουμε΄- κάνω να την πλησιάσω, ξεφεύγει, γέλιο/κρασί/της πέφτει/κάνουμε έρωτα στο κατάστρωμα. Της είπα πως νιώθω ότι αυτό θα τελειώσει, μα δεν πρέπει να το ξεχάσουμε.

Νέοι σε παγκάκι στο σταθμό Saint Charles, τα πόδια της επάνω στα δικά μου, της τρίβω τους αστράγαλους και της φιλάω τα δάχτυλα που μυρίζουν μανώ, με κοιτάζει εξουθενωμένη και όμορφη σαν τη Μασσαλία, τα λευκά πλεκτά της γάντια και το κασκόλ ακουμπισμένα πάνω στο παντελόνι της, το παλτό της μυρίζει σαν αυτή, της το είπα, χαμογέλασε και μου είπε κάτι για κοινοτυπίες, τη φίλησα. Με αγκάλιασε σφιχτά και δάκρυσε από συγκίνηση όταν της είπα πως μας φαντάζομαι πεσμένους στο κατάστρωμα κάποιου ιστιοφόρου σταματημένου στη μέση του πουθενά, να πίνουμε κρασί και να κάνουμε έρωτα ώσπου να πέσουμε και οι δύο ξεροί. Της έβγαλα τις μπαλαρίνες από τα πόδια και της έτριψα τα δάχτυλα.

Σε λίγα χρόνια, τέτοια εποχή, θα βρισκόμαστε ξαπλωμένοι στο κατάστρωμα σε ένα ιστιοφόρο στη μέση του πουθενά, τα μάγουλά της θα είναι κόκκινα από το κρασί, κόκκινα σαν το κρασί, το φόρεμά της θα είναι λευκό σαν τα πανιά και τα σύννεφα, θα χορεύει μαζί τους μεθυσμένη και ερωτευμένη –ερωτευμένη μαζί μου- και θα μου ζητάει να χορέψουμε και θα με ξεγελάει, και θα την ρίχνω κάτω στο κυνηγητό και θα κάνουμε έρωτα, ενώ θα σκέφτομαι με πικρία πως λογικά, κάποτε θα τελειώσει.

Σε λίγα χρόνια, τέτοια εποχή, θα με δει, και θα είμαι σίγουρος πως θα με δει και θα με αναγνωρίσει, γιατί θα στέκομαι κοντά της, και όταν θα φιλάει κάποιον άλλο λίγο πριν πάνε να φάνε κάτι να τους τονώσει μετά τον πρωινό περίπατο θα τολμήσω να της δώσω σημάδι πως θα επικοινωνήσω, πως θα είμαι εκεί για αυτήν, πως είμαι ακόμα δικός της.

Σε λίγα χρόνια από τώρα, τέτοια εποχή, θα πηγαίνει την κόρη της στο πάρκο και θα είναι ευτυχισμένη, έχοντας όμως στην άκρη του μυαλού της μια ενοχλητική και σαδιστική ελπίδα πως μπορεί να πάρω. Και δε θα πάρω τότε. Θα πάρω όταν θα γνωρίζω πως δε θα μπορεί, καθώς δε θα έχω τι να της πω. Θα δει αργότερα ότι πήρα, θα κλάψει, δε θα πάρει ποτέ, καθώς δε θα έχει τι να μου πει.

Σήμερα την πήρα τηλέφωνο, να δω τι κάνει, δεν το σήκωσε.

Αύριο φεύγω.