Lateral Damage.

-Αυτό το τραγούδι είναι για αυτό το όργανο.


-Ότι είναι ο ______ για την ________


MIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAPMIND THE GAP

Ελπίδα

Την ώρα που με ρωτούσες, Ελπίδα, έφερνα την παλάμη μου μπροστά στο στόμα μου, εξέπνεα, και το κρύο έκανε το χέρι μου θολό, και μέσα στην παλάμη μου τώρα γράφει κάτι αλλά δε μπορώ να διακρίνω, δες μήπως μπορ…

-‘Είσαι καλά; Άνοιξέ μου.’

Κοιτάζω την παλάμη μου και δε βγάζω νόημα και η βρύση στην κουζίνα στάζει αργά γιατί την ακούω που στάζει αργά, και μετράω τις σταγόνες και κοιτάζω το ρολόι μου, ώστε να καταφέρω να υπολογίσω πότε θα σταματήσω να διψ…

-‘Άνοιξέ μου, σε παρακαλώ.’

Το ποτήρι άδειο, γυάλινο και θολό, προσπαθώ να γράψω κάτι επάνω του χαιδεύοντας με την άκρη του νυχιού μου την επιφάνεια, τώρα είναι καθαρό και δε βγάζει νόημα, ο ιδρώτας στάζει από τη μύτη μου και κάποια στιγμή θα γεμίσει και θα ξεδιψάσω. Μην κάνεις θόρυβο, δε βγάζω νόημα. Επιχειρώ να σου μιλήσω, η φωνή μου με τρομάζει.

-'Ελπίδα; Εσύ είσαι, ε; Νομίζω πως…’

Στην απέναντι πλευρά του ποταμιού κάθεσαι ανάμεσα σε ξερόφυλλα που σπάνε σε κάθε σου κίνηση και μου χαμογελάς και σου ανταποδίδω, και σας βλέπω γιατί βρίσκομαι απέναντι. Μου ανακοινώνεις περήφανη πως μόλις τελείωσες ένα σχέδιο για εμάς, ανοίγεις το μπλοκ σου και μου το δείχνεις και είμαι εγώ, στέκομαι στην απέναντι όχθη, μα ολοένα μικραίνω με κάθε σταγόνα ιδρώτα που τρέχει σαδιστικά από την άκρη της μύτης μου, και το ποτήρι έχει πια ξεχειλίσει και μας βλέπω να με δείχνουμε και να γελάμε μαζί μου από απέναντι, καθισμένοι και αγκαλιασμένοι γιατί κρύωνες, ακόμα κρυώνεις αλλά πλέον είμαι πολύ μικρός και δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα, τίποτα εκτός από το ποτήρι που γέμισα και βούτηξα μέσα, και το σωσίβιο που μου έφτιαξες από πηλό τις προάλλες δεν πήρα χαμπάρι πως ήταν αγκάθινο στεφάνι και άνοιξε τρύπα και στο ποτήρι, εκτός από τους πνεύμονες μου, οι οποίοι μετά την καταστροφή του φτηνού κρυστάλλου άδειασαν σφυρίζοντας σα μπαλόνι που ξέχασες να δέσεις και έμεινες στο ποτάμι ενώ εγώ σφυρίζοντας κόντρα στον άνεμο, πετούσα ανεξέλεγκτα μία αριστερά, μία δεξιά.

-…δεν έπρεπε να κλειδώσω.’