Καουμπόηδες.

“Well, I'm at the station, and I can't get on the train…”

Έφερα το κεφάλι μου απότομα μπροστά και συνέχισα, χαμηλώνοντάς το, μόλις διέκρινα πως κάποιος ήταν εκεί. Και όντως, στο μπαλκόνι του κοντινότερου στο δρόμο διαμερίσματος είχες βγει εσύ για τσιγάρο. Η ανοιχτή μπαλκονόπορτα και τα δυνατά σου ηχεία επέτρεπαν στη βραδιά να έχει έναν πιο τζαζ τόνο. Το παγκάκι στο στενό με την επιγραφή “Οδός Ευνομίας” είχε γίνει μούσκεμα από τη βροχή, όπως κάθε βράδυ την τελευταία εβδομάδα. Και εγώ, από τις εννέα και έπειτα, εμφανιζόμουν για να του χαρίσω μια στεγνή ακρούλα θυσιάζοντας τη σπιτική θαλπωρή και ίσως τα πνευμόνια μου. Ήδη βήχω. Χαλάλι. Θα στρίψω κι εγώ.

“Δεν έχει, όχι.”

Σε κοίταξα ξαφνιασμένος. Είχες γυρίσει την πλάτη σου και μιλούσες σε κάποιον μέσα. Όχι σε μένα. Σίγουρα δε θα μιλούσες ποτέ σε μένα. Ψαχούλεψα τις τσέπες μου και –αφού σχεδόν με έκανε να αναπηδήσω ένα μικρό ρίγος- έφερα τον καπνό μπροστά μου, μόνο και μόνο για να διαπιστώσω πως μου είχε τελειώσει. Σε κοίταξα καχύποπτα. Ευχαριστώ για την πληροφορία. Σηκώθηκα, σε είδα να μιλάς έντονα στο τηλέφωνο, άφησα το παγκάκι να βρέχεται και γύρισα σπίτι.

Την επόμενη έκατσα στο παγκάκι από τις οκτώμιση. Φαίνεται πως τα πήγαινε μια χαρά, μιας και δεν έβρεξε σήμερα. Αλλά το κρύο με δυσκόλευε. Τσιγάρο. Κοίταξα αργά αργά προς το παράθυρό σου, φοβούμενος μήπως δε δω φως, μήπως δεν είσαι εδώ. Δόξα τω θεώ. Το φως έσβησε και βγήκες πάλι στο μπαλκόνι. Έδειχνες άρρωστη, έσκιζες νευρικά ένα πακέτο τσιγάρα και για μία στιγμή ένιωσα πως με κοίταξες. Θα προλάβαινα να σιγουρευτώ αν δε με είχε καταβάλλει πανικός και δε γυρνούσα το βλέμμα μου στο άδειο –εκτός από μένα- παγκάκι της Οδού Ευνομίας. Αφού μπήκες πάλι μέσα διέκρινα ένα μικρό κομμάτι χαρτί κάτω, αποτέλεσμα της νευρικότητάς σου. Έκανα να το μαζέψω, επάνω του

“το Υπουργεί…..
Προσοχ….”.

Το έβαλα στην τσέπη μου και στο παγκάκι μου χωρίς να έχω αντιληφθεί πως την ίδια ώρα ένας κάτοικος προσπαθούσε να παρκάρει επιδέξια το αυτοκίνητό του στο στενάκι και με χτύπησε. Μετά από πληθώρα απολογιών, δικαιολογιών, απειλών, έντασης, ηρεμίας, επέστρεψα στο κρεβάτι μου όπου έκατσα μέχρι το πρωί σκεπτόμενος πως το ήξερες. Πως με αγαπάς, με νοιάζεσαι, με προειδοποιείς. Έστω και αν δεν το ξέρεις. Με βλέπεις σχεδόν καθημερινά τους τελευταίους 5 μήνες, πως γίνεται να μη με καταλαβαίνεις; Σε έχω δει να καπνίζεις, να στενοχωριέσαι, να πειράζεις, να πειράζεσαι, να με κοιτάζεις – σίγουρα με κοίταξες!- να με παρατηρείς; Υπάρχει περίπτωση να είσαι εσύ εκεί, επειδή κάποια στιγμή θα σύχναζα εγώ στο απέναντι παγκάκι; Υπάρχει περίπτωση να στέκουν όλα; Υπάρχει περίπτωση να είναι απλά γραφτό το να έρθεις να μου μιλήσεις, να μου εξομολογηθείς, να με φιλήσεις, ενώ θα έχω γείρει το κεφάλι μου προς το μέρος σου για να σου βγάλω τυχαία ένα φύλλο από τα μαλλιά, και οι προειδοποιήσεις σου για τον καπνό και το αυτοκίνητο να ήταν τρόποι προσέγγισης; Είναι δυνατόν; Πως…

Τρεμάμενος –όχι από το κρύο- έστριβα μέσα στο στενάκι διστακτικά και με την καρδιά μου να διαμαρτύρεται έντονα, σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της. Την καταλάβαινα, αλλά δεν έπρεπε να κάνω πίσω. Το χαλί είχε αρχίσει να στρώνεται, και είχα φορέσει τα καλά μου παπούτσια για την περίσταση. Πλησιάζοντας το μπαλκόνι σου σε είδα να ξεσπάς. Πιο θυμωμένη από ποτέ, καθισμένη στα γόνατα, να κρατάς τα κάγκελα τόσο δυνατά που φαίνονταν οι φλέβες σου, η μουσική στα αυτιά μου και η κουκούλα στο κεφάλι μου να συγχρονίζει τις δυνατές φωνές σου, τη βροχή, και “everywhere I go, it rains on me” , όντως συνέβαινε, έχεις δίκιο, δεν έπρεπε να πάρω τόσο θάρρος, μη φωνάζεις και μην κλαις σε παρακαλώ, το ξέρω πως με μισείς, θα σε μισήσω και εγώ αν συνεχίσεις/όχι, θα φύγω επειδή σε αγαπάω. Πόσο ανόητος ήμουν πιστεύοντας πως σήμαιναν κάτι όλα αυτά.

Την επόμενη μέρα, το παγκάκι της Οδού Ευνομίας είχε γίνει μούσκεμα από τη μία μεριά, τη μεριά που καθόμουν εγώ. Στη διπλανή είχες κάτσει εσύ, έκλαιγες και με περίμενες να μου μιλήσεις για πρώτη φορά. Δεν ξαναήρθα. Είχα θυμώσει και στους δύο σας.